لب ها می لرزند …

شب می تپد …

جنگل نفس می کشد …

پروای چه داری؟

مرا در شب بازوانت سفر ده …

انگشتان شانه ات رامی فشارم و بادشقایق راپرپر می کند …

به سقف جنگل می نگری …

ستارگان درخیسی چشمانت می دوند …

بی اشک،چشمان تو نا تمام است و نمناکی جنگل نارساست …

دستانت را می گشایی …

گره تاریکی می گشاید …

چشمان را بسپاریم که مهتاب آشنایی فرودآمد …

باد می شکند ...

شب راکد می ماند …

جنگل از تپش می افتد …

جوشش اشک هماهنگی را می شنویم …

و شیره ی گیاهان به سوی ابدیت می رود …

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: